Co to jest ?
Polski Związek Krótkofalowców jest zarejestrowanym stowarzyszeniem grupującym miłośników nawiązywania łączności radiowej przy pomocy sprzętu elektronicznego oraz ludzi zainteresowanych samodzielnym konstruowaniem i budowa urządzeń nadawczo-odbiorczych.
Polski Związek Krótkofalowców istnieje od roku 1930, kiedy to w Warszawie odbyło się zebranie powołujące PZK z pierwszym Prezesem w osobie Janusza Groszkowskiego, wybitnego elektronika i konstruktora. Chlubną kartą polskiego krótkofalarstwa jest okres II wojny Światowej, gdy duże grono amatorów brało udział w walkach partyzanckich, a łączność zapewniał sprzęt konstrukcji amatorskiej. Po wojnie Związek istniał w ramach struktur Ligi Przyjaciół Żołnierza i dopiero w 1957 roku reaktywowano Polski Związek Krótkofalowców, a Prezesem został wybrany Anatol Jegliński SP5CM. Od 1989 r. Polski Związek Krótkofalowców jest organizacją samo-finansującą się ze składek swoich członków z nowo-opracowanym statutem.

Osoby zajmujące się tym hobby nazywa się radioamatorami lub krótkofalowcami. Pierwsze lokalne łączności nawiązywane były w na falach średnich 100 - 200 m. (3.0 - 1.5 MHz), a pierwsze łączności międzykontynentalne miały miejsce w 20-tych latach naszego stulecia.
W tamtych czasach, nadajniki i odbiorniki konstruowane i budowane były samodzielnie przez radioamatorów. Najczęściej były to urządzenia na lampach elektronicznych, zasilanych głównie z zespołu baterii. Wtedy, sposobem komunikacji między amatorami był alfabet Morse'a potocznie nazywany telegrafią. W latach 30-tych naszego stulecia w miarę rozwoju służb profesjonalnych radioamatorzy zostali wyparci z fal średnich, a z braku miejsca przydzielono im zakresy fal krótkich powyżej 3 MHz (fale krótsze niż 100 m), które przez profesjonalistów uważane były za nieprzydatne do prowadzenia łączności. Ku zdumieniu wszystkich, to właśnie radioamatorzy udowodnili i praktycznie potwierdzili przydatność fal krótkich do łączności radiowej i przesyłania sygnałów radiowych na duże odległości, na coraz wyższych częstotliwościach fal radiowych.

Każda radiostacja amatorska ma swój indywidualny identyfikator zwany znakiem wywoławczym. Aby nie było problemów z rozpoznawaniem stacji, Międzynarodowa Organizacja Telekomunikacyjna (ITU) opracowała zasady przydziału znaków dla poszczególnych krajów, według których tworzone są znaki wywoławcze także dla radioamatorów. Polscy krótkofalowcy korzystają ze znaków zaczynających się od HF, SN, SP, SQ, SR, 3Z. Są to prefiksy państwowe Polski. Za tym jest cyfra określająca okręg terytorialny i dwu lub trzy literowa grupa przydzielona indywidualnie dla każdego nadawcy
Znak wywoławczy jest unikalny, gdyż nie ma dwóch identycznych na świecie.

Łączność (QSO) polega na nawiązaniu kontaktu z licencjonowanym radioamatorem i prowadzeniu rozmowy. Rozmawiać można o wszystkim co dopuszcza prawo i dobre wychowanie. W celu prowadzenia dokumentacji nawiązywanych łączności, korespondentowi należy podawać podstawowe informacje: swój znak wywoławczy, raport o słyszalności korespondenta, imię operatora, nazwę miejscowości zainstalowania radiostacji. Dodatkowo można przekazać informacje o sprzęcie nadawczo-odbiorczym, o pogodzie, pozdrowienia itp.
Dla udokumentowania uzyskanych połączeń radiowych amatorzy wymieniają karty potwierdzające łączności (QSL). Na karcie znajdują się podstawowe informacje o łączności.
Polski Związek Krótkofalowców organizuje dla swoich członków wysyłkę kart QSL do wszystkich organizacji radioamatorskich w świecie. Do tego jest powołane Centralne Biuro QSL, przez które również przechodzą karty przysyłane ze świata do polskich krótkofalowców.

W ruchu radioamatorskim można wyróżnić różne kierunki aktywności, jak:
- konstruowanie radionadawczych urządzeń elektronicznych i systemów antenowych,
- prowadzenie dalekosiężnych łączności (DX),
- udział w zawodach, gdzie rywalizacja polega na nawiązywaniu jak największej liczby łączności w określonym czasie,
- polowanie na lisa (Amatorska Radiolokacja Sportowa), czyli poszukiwanie ukrytych nadajników radiowych w terenie,
- kolekcjonowanie kart QSL i dyplomów amatorskich, wydawanych za przeprowadzenie określonych ilości łączności,
- prowadzenie łączności telegraficznych, fonicznych, z użyciem satelitów, komputerów, na falach krótkich (do 30 MHz) i ultrakrótkich (powyżej 30 MHz)

Oddzielną grupę stanowią nasłuchowcy, czyli osoby przysłuchujące się łącznościom radioamatorów. Jest to najczęściej pierwszy krok na drodze do zostania amatorskim nadawcą radiowym.

Łączność radiową prowadzi się w dowolnym języku, jednakże, dla wygody krótkofalowców stworzono slang oraz kody, dzięki czemu powstaje możliwość rozmowy z korespondentami nie znającymi języków obcych. Slang amatorski to około 1000 słów, skrótów wywodzących się głównie z języka angielskiego. W krótkofalarstwie używa się . Slang i kod Q ułatwiają i przyspieszają wymianę informacji między korespondentami. Szczególnie często używane są podczas łączności telegraficznych i łączności z użyciem komputerów.

Radioamatorzy mają przydzielone określone zakresy fal, na których mogą pracować. Zestaw tych zakresów nazywany jest Band Planem, który opracowywany jest przez międzynarodowe instytucje i obowiązuje w krajach akceptujących zalecenia tych instytucji.

Aby zostać licencjonowanym radioamatorem i rozpocząć nadawanie, należy zdać egzamin państwowy i uzyskać zezwolenie Urzędu Regulacji Telekomunikacji, który przydziela znak wywoławczy oraz czuwa nad zgodnym z prawem wykorzystaniem wszyskich częstotliwości radiowych w Polsce.

Info www.pzk.org.pl